nummer 191 dat ben ik

Zoals beloofd nam ik jullie mee in mijn auditie. En het is me gelukt: ik ben aanvaard!

De weg ernaartoe was allesbehalve eenvoudig. Mijn omgeving, die het altijd goed met me voor heeft, maakte zich zorgen over mijn zangniveau toen ik op een avond besloot auditie te doen. Dat hielp niet — het wakkerde onzekerheid aan, en jammer genoeg ook een flinke dosis demotivatie.

De twee weken die ik had om me voor te bereiden, heb ik nauwelijks benut. Niet omdat ik niet wílde repeteren, maar na een eerste oefensessie waarin mijn pijnpunten duidelijk werden, beperkte ik me tot het af en toe doornemen van die moeilijke passages. Af en toe deed ik een doorloop. Mijn moeder had eigenlijk gelijk toen ze grapte dat ik de auditie drie dagen na mijn inschrijving had moeten plannen.

Hoe dan ook: ik zong voor, en werd warm onthaald in een symfonisch koor dat ik tot dan toe nog nooit had gehoord. De dirigent — mijn voornaamste reden om auditie te doen — bleek veel over mij te weten en zag me als een waardevolle aanwinst voor zijn koor, dat zo'n 190 zangers telt. En zo werd ik dus nummer 191, met uitzicht op deelname aan een toekomstige projecten.

Mijn ego had dit nodig. Maar ook mijn carrière als dirigent snakt naar een nieuwe springplank. Niet dat mijn huidige werk niet goed genoeg is, maar het is te weinig.

Nu maak ik deel uit van een koor met een volle planning, die ik perfect rond mijn huidige werk kan organiseren. Dat ga ik zeker doen. Maar tegelijk voel ik dat ditzelfde koor het element zal zijn dat mijn werk in de schaduw zet — en mij uiteindelijk zal dwingen een keuze te maken tussen een loopbaan als dirigent/zanger of iets anders.

Die keuze is snel gemaakt.
Nummer 191 was meer dan gelukkig met haar aanvaarding. Dit is het begin van een springplank…