Zwart is geen luisterkleur.

Het merkwaardige aan muzikanten is dat ze, naarmate ze verder komen in hun carrière, steeds minder naar concerten gaan luisteren. Zo ging het ook bij mij.

In mijn studententijd kende ik een duidelijke tweedeling: vóór mijn dirigeeropleiding en erna. Als student werd ik regelmatig uitgenodigd door mijn docent om concerten en activiteiten bij te wonen. Ik nam daar gretig aan deel. Concerten waren studiemateriaal — hoe meer, hoe liever. En na verloop van tijd mocht ik zelfs af en toe de leiding nemen. Zo raakten de concertbezoeken steeds meer op de achtergrond.

Als ik nog wél naar concerten ging, in die periode, dan las ik me grondig in en kleedde me altijd in het zwart. "Je weet maar nooit wat er allemaal kan gebeuren," dacht ik.

Ik maakte de vreemdste dingen mee. Zo liep ik ooit — met bladmuziek onder de arm en gekleed in zwart — een concertzaal binnen. Iedereen dacht dat ik een koorzanger was. Zonder aarzeling stapte ik het podium op en vroeg aan een “collega” hoe ze de tempoverschillen tijdens de repetities hadden aangepakt. Ze geloofde oprecht dat ik voorbereid was op het concert. Mijn moeder, die de avond als een gezellig uitje had gepland, keek me geschrokken aan. Maar ze moest ook lachen.

Jarenlang ging ik op die manier te werk. Ging ik naar een concert? Dan was ik van kop tot teen in het zwart gekleed. Meestal zat ik gewoon in het publiek, maar met de ervaring kwamen ook kansen — en die greep ik graag. Was er last-minute een extra zanger, dirigent of pianist nodig? Ik was alvast gekleed voor de gelegenheid.

Die aanpak werkte goed.

Gisteren ging ik weer naar een concert. Het was muziek die ik door en door kende, die ik zelf al meermaals gezongen had. Ik kende de dirigent, ik kende veel van de koorzangers. Ik zat in het publiek, dit keer in een kleurrijke blouse.

Het optreden raakte me op onverwachte momenten. En toen besefte ik het: zwart is geen kleur om te luisteren. Zwart is de kleur van actie — van op het puntje van je stoel zitten, klaar om in te grijpen.

Ik keek om me heen en dacht:

Volgende keer zit ik weer in het zwart.